بسم الله الرحمن الرحیم

فصل فرصت‌های طلائی نسیم‌های حیات‌بخش بهاری رو به پایان است. آغاز این ماه نوید بخش و امیدوارکننده است اما پایان آن در انسان دلشوره‌ای پدید می‌آورد. دلشوره از اینکه آیا توانستیم از دریای بی کرانه رحمت، مغفرت و برکت ظرف‌های کوچک خود را پر کنیم؟ آیا توانستیم از این زلال رحمت به رگ‌ و ریشه‌های خشکیده خود جانی دو باره بدمیم. دلشوره از اینکه مبادا این بهار نیز بگذرد و درخت جان ما باز همچنان زمستانی و خشک باقی بماند. دلشوره از اینکه نتوانسته باشیم در غیبت ابلیس نیز به جان رنجور خویش حرکتی داده باشیم و خود را با خیل عظیم کاروان و کاروانیان محمدی (ص) همراه و همسفر کرده باشیم. ترس از اینکه مبادا نفس‌های مسیحایی علی (ع) نیز نتوانسته باشد …

   خدایا به تو پناه می‌برم اگر حتی در اسارت شیطان نیز نتوانسته باشم روح رنجور خویش را در پناه قلعه ایمان به تو کشانده باشم. خدایا پناه می‌برم که بهار گذشته باشد و من همچنان محکم و راست‌قامت، خشک و انعطاف‌ناپذیر بر جای خویش ایستاده باشم و درخت جانم باری از دانش نگرفته باشد و شکوفه‌های ایمان و فروتنی بر آن نروییده باشد. خود می‌دانی که اگر چنین باشد، که مبادا، علامت خوبی نیست.

   أعوذ بجلال وجهک الکریم، أن ینقضی عنّی شهر رمضان، أو یطلع الفجر من لیلتی هذه، و لک قبَلی تبعة أو ذنب تعذّبنی علیه …